زباله های پلاستیکی دیگر راه فراری ندارند - میکروپاک کن هایی از جنس جلبک و جادو
به گزارش سرویس اجتماعی وبپیما به نقل از همشهری - یکتا فراهانی: در آزمایشگاه های آمریکا، محققان گلوله هایی میکروسکوپی ساخته اند که نه تنها می توانند میکروپلاستیک ها را در دل آب شناسایی کنند، بلکه آنها را به سطح آب بازمی گردانند. اما آیا واقعاً ممکن است روزی بتوانیم زباله های پلاستیکی ریز و سرسخت را از اعماق آب بیرون بکشیم؟
خطر ذرات میکروپلاستیکی
ذرات میکروپلاستیکی، کوچک تر از آن هستند که چشم آن ها را ببیند و آن قدر خطرناک هستند که می توانند سلامت انسان ها، جانوران و حتی اکوسیستم ها را به خطر بیندازند. اکنون تیمی از پژوهشگران دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی، فناوری شگفت انگیزی ابداع کرده اند؛ گلوله های کوچکی که می توانند همانند شکارچیانی پنهان در آب حرکت و میکروپلاستیک ها را جمع آوری کنند. سپس به سطح آب بیایند تا این آلودگی ها از محیط حذف شوند.
تهدیدی کوچک اما جدی
میکروپلاستیک ها به ذرات پلاستیکی گفته می شود که قطر آن ها کمتر از پنج میلی متر است. این ذرات در همه جای جهان، از رودخانه ها و دریاها گرفته تا موبپیماع آب آشامیدنی، دیده شده اند. آنها می توانند حاصل تجزیه زباله های پلاستیکی بزرگ تر، مواد بهداشتی حاوی دانه های ریز پلاستیکی، الیاف لباس های مصنوعی و حتی ذرات ریز لاستیک خودروها باشند.
شکارچیان زیرآبی وارد می شوند
در واکنش به این تهدید جهانی، پروفسور اورلین وِلو و همکارانش در دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی، گامی نوین برداشته اند. آنها گلوله هایی ریز ساخته اند که از ذراتی به نام کلوئیدهای شاخه دار نرم (Soft Dendritic Colloids) تشکیل شده اند. این ذرات بسیار چسبنده و از کیتوزان ساخته شده اند؛ ماده ای زیستی که از پوسته سخت پوستان دریایی به دست می آید.
بازوهای چسبنده ای برای شکار
هر ذره از این گلوله های میکروپاک کن به بازوهایی چسبنده مجهز است که هنگام حرکت در آب، ذرات میکروپلاستیک را جذب می کند. اما این تمام ماجرا نیست! بخشی از این گلوله ها با روغن گیاهی اوژنول (موجود در میخک) آغشته شده که باعث کاهش کشش سطحی در یک سمت گلوله می شود و در نتیجه آن را در آب به حرکت درمی آورد. به این ترتیب، گلوله ها به صورت فعال در آب شنا و ذرات میکروپلاستیکی را شکار می کنند.
طلسم جادویی بالا آمدن
بخش خلاقانه و شگفت انگیز این گلوله ها در انتهای مأموریتشان رخ می دهد. هر گلوله علاوه بر کیتوزان، دارای ذرات منیزیم و پوششی از ژلاتین تجزیه پذیر در آب است. تا زمانی که پوشش ژلاتینی باقی است، گلوله در عمق حرکت می کند. اما به محض حل شدن ژلاتین، آب با منیزیم واکنش می دهد و حباب هایی تولید می شود. این حباب ها، گلوله را همراه با شکارش (ذرات میکروپلاستیک) به سطح آب می آورند.
نتیجه آزمایش ها چه می گوید؟
در آزمایش های انجام شده در محیط های آزمایشگاهی، این گلوله ها توانستند تا ۳۰ دقیقه در زیر آب حرکت کنند و پس از آن به سطح بیایند. وقتی به سطح می رسند، به صورت لایه ای روی آب جمع می شوند که می توان آن را به آسانی برداشت. حتی پروفسور ولو گفته است که کیتوزان به کاررفته در این مواد را نیز می توان بازیافت کرد و دوباره برای ساخت گلوله های جدید به کاربرد.
پایانی بر آلودگی های پنهان
این فناوری نوین که نتایج آن به تازگی در مجله معتبر Advanced Functional Materials منتشر شده، می تواند آینده ای روشن برای پاک سازی موبپیماع آبی جهان رقم بزند. گلوله های هوشمند میکروسکوپی همچون ربات هایی زیرآبی، نه تنها می توانند آلاینده ها را شناسایی کنند، بلکه با فناوری جالبی، آن ها را به سطح می آورند تا انسان آن ها را حذف کند.
اگر این فناوری در مقیاس وسیع پیاده سازی شود، شاید بتوان امیدوار بود که در آینده ای نه چندان دور، رودخانه ها، دریاچه ها و اقیانوس ها از میکروپلاستیک های سرسخت و پنهان نجات یابند.
این خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و وبپیما صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.
منبع: همشهری آنلاین
