تولد 4 گورخر ایرانی در پارک ملی کویر - جمعیت گورهای ایرانی افزایش یافت
به گزارش سرویس اجتماعی وبپیما به نقل از همشهری - همین چند روز پیش بود که رئیس پارک ملی کویر از ثبت تولد چهار کره گورخر جدید در پارک ملی کویر ایران خبر داد و گفت که با تولد این چهار کره، شمار زادآوری های امسال در پارک ملی کویر به هشت رأس رسیده است. رضا شاه حسینی با بیان اینکه این ۴ کره گورخر آسیایی تازه متولد شده در دشت های شمالی منطقه سیاهکوه مشاهده و ثبت شدند، اعلام کرد که این زادآوری نشان دهنده بهبود شرایط زیستگاهی و موفقیت در حفاظت و مدیریت منابع زیستی این گونه ارزشمند و در معرض تهدید است.
گور ایرانی در دهه ۱۳۵۰ به طور کامل منقرض شده بود، اما تلاش برای احیای این گونه از سال ۱۳۷۶ آغاز شد. در سال ۱۳۷۶ با انتقال ۳ گورخر از پارک ملی توران سمنان به سایت گوراب شهرستان مهریز، تلاش برای احیای مجدد این گونه در استان یزد شکل گرفت. بعد از آن و در سال ۱۳۸۷ در نتیجه تلاش ها جمعیت این گونه به ۴۰ راس رسید تا اینکه جمعیت این گونه به مرور افزایش یافت.
بعد از آن اولین بار در سال ۱۳۹۷ تعداد ۹ راس گور ایرانی از زیستگاه توران شاهرود به این زیستگاه منتقل شد و در سال ۱۴۰۱ نیز ۱۰ راس دیگر از استان یزد به منطقه منتقل شد.
جمعیت گله های گور تا ابتدای امسال به ۴۲ راس افزایش یافته بود که با تولد کره های جدید جمعیت گورخرهای پارک ملی به ۴۷ راس رسیده است.
پیش بینی شده است که تا پایان امسال حداقل ۶ تولد دیگر در جمعیت گورهای پارک ملی کویر گرمسار ثبت شود و تا پایان امسال جمعیت گورخرهای آسیایی این پارک از ۵۰ راس عبور کند.
بر اساس اعلام سازمان حفاظت محیط زیست، گور ایرانی دارای حس بینایی، بویایی و شنوایی بسیار قوی و ارتفاع بدن ۱۲۰ تا ۱۴۲ سانتیمتر است.
گورها به صورت اجتماعی زندگی می کنند؛ ماده ها به همراه بچه ها گروه هایی مجزا از نرها را تشکیل می دهند. نرها اغلب تنها و یا به صورت گروهی کوچک متشکل از چند ماده و بچه هستند. این گونه تندروتر از اسب و الاغ و قادر است با سرعت متوسط ۵۰ کیلومتر در ساعت مسافت های طولانی را بدود. این گونه شباهت زیادی به الاغ دارد و دارای گوش هایی بلند، باریک و نوک تیز است. رنگ عمومی بدن نخودی مایل به نارنجی است اما در بخش هایی چون کفل ها و پهلوها، رنگ به سفیدی متمایل است. این گونه دارای یالی سیاه در گردن و نواری قهوه ای رنگ در پشت است که تا دم ادامه دارد و نرها کمی تیره تر از ماده ها هستند.
زیستگاه اصلی این گونه در ایران در مناطق استپی و نیمه بیابانی همراه با تپه ماهورها و دشت های فراخ است و در گذشته این گونه دارای پراکندگی زیادی در ایران بود و تقریبا در اکثر مناطق نیمه بیابانی ایران وجود داشت اما امروزه تنها جمعیت اندکی از آن در ذخیره گاه زیست کره توران و تعدادی نیز در بهرام گور استان فارس و کالمند استان یزد وجود دارد.
این خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و وبپیما صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.
منبع: همشهری آنلاین
